Wulkan Teide jest najbardziej rozpoznawalnym symbolem Teneryfy. Jego nazwa pochodzi z języka Guanczów, w którym brzmiała ona Echeyde (czyt. eczejde) i oznaczała piekło. Guancze wierzyli, że wewnątrz wulkanu mieszka demon zła o imieniu Guayota.
Teide wznoszący się na wysokość 3718m n.p.m. i ponad 7000m powyżej dna oceanu jest najwyższym szczytem Hiszpanii i Oceanu Atlantyckiego, a także trzecim co do wielkości wulkanem na świecie licząc od jego podstawy. Jest nadal aktywny, ale obecnie uśpiony. Ostatnia erupcja na terenie Narodowego Parku Teide miała miejsce w 1798 roku z Narices del Teide (Nozdrza Teide).
Badania geologiczne wykazały, że obecny kształt wyspa zawdzięcza erupcjom, które miały miejsce ok. 150 000 lat temu. W tamtym okresie na Teneryfie wznosił się jeszcze wyższy wulkan, który po kolejnych erupcjach obsunął się przez północne zbocza wyspy do oceanu. Późniejsze erupcje uformowały obecny kształt stożka wulkanu.
Starożytni mistrzowie żeglarstwa Fenicjanie jako pierwsi okrążali Teide w swoich wyprawach wokół Afryki. Później Rzymianie posługiwali się nim jako punktem orientacyjnym i nazywali go Nivaria (nieve – hiszp. śnieg) z powodu ośnieżonego szczytu wulkanu. Dla Guanczów miał znaczenie religijne, natomiast dla kolonizatorów hiszpańskich obszar ten był przede wszystkim miejscem wypasu trzody latem.
Warto także wspomnieć o ludziach, których praca bardzo przyczyniła się do poznania tego wyjątkowego parku. Krzysztof Kolumb w swojej pierwszej podróży do Ameryki opisywał wielkie płomienie wydobywające się z Teide, skąd wiemy o erupcji w 1492r. Pierwszy naturalista, który zbadał florę parku to Niemiec Alexander von Humboldt. Jako pierwszy dokładnie opisał Violeta del Teide (Fiołek z Teide) w 1724. W połowie XIX w. angielski astronom Charles Piazzi Smyth badał niebo nad Teide podczas swojego trzymiesięcznego pobytu na wysokości 3300m. W latach 50-tych XX w. Szwed Sventenius badał roślinność Parku Narodowego Teide.
Stożek wulkanu znajduje się w kalderze Las Cañadas o średnicy od 12 do 20 km, na terenie której znajduje się kilka kraterów. Pod względem geomorfologicznym kaldera ta wraz ze stratowulkanem są jednym z bardziej spektakularnych pomników natury na świecie. Ponadto duże zróżnicowanie stożków i kopuł wulkanicznych, zagłębień i wybrzuszeń lawy oraz jaskinie tworzą niespotykany pokaz kolorów i form.
W 1954 utworzony został Park Narodowy Teide i Las Cañadas w celu ochrony tego niezwykłego krajobrazu między innymi poprzez likwidację pastwisk. W 1964 roku na terenie parku ustawiono pierwszy teleskop, który dał początek powstaniu Instytutu Astrofizyki na Wyspach Kanaryjskich, jednego z ważniejszych na świecie. W 2007 podczas konwencji UNESCO odbywającej się w Nowej Zelandii Park Narodowy Teide ogłoszono Przyrodniczym Dziedzictwem Ludzkości.
Na terenie parku znajdują się dwa centra dla zwiedzających otwarte przez cały rok w godz. 9:00 – 16:00. Możemy w nich odnaleźć wiele informacji na temat historii geologicznej parku, a także szczegółów dotyczących jego flory i fauny oraz wpływu człowieka na jego obecny wygląd.
Prawie u podnóża Teide położony jest hotel należący do narodowej sieci Paradores, w którego restauracji można spróbować dań kanaryjskich w najlepszym wydaniu. Natomiast w schronisku Refugio de Altavista położonym na wysokości 3270 m, można spędzić jedną noc przed poranną wyprawą na szczyt wulkanu Teide. Maksymalna pojemność schroniska to 60 osób.
Na Teide znajduje się kolejka linowa wspinająca się z wysokości 2350m na 3555m w kilka minut. Na sam szczyt wulkanu można się wspiąć, ale wstęp jest ograniczony i należy zwrócić się do Dyrekcji Parku o wydanie specjalnego zezwolenia (trzeba to zrobić co najmniej z tygodniowym, a w okresie wakacyjnym 2-tygodniowym wyprzedzeniem; zezwolenie wystawiane jest na konkretny dzień i przedział czasowy).